Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/136

zawsze swoje, taki to prawda że im do macy krew potrzebna chrześcjańska! I jakże to było?
 — Szlachcic na swoje oczy widział, jak odarty żyd.
 — Taki widział.
 — Na swoje oczy, nawet go żyd pobił.
 — Ale nie żyd — zawołał ktoś z boku, tylko dziad, patrzajcie to może ten sam.
 Lagus zadrżał.
 — Dziad! o to już dziateńki złość ludzka! Co im dziadowie zawinili? Dziad! a poco dziadu dziecko?
 I począwszy mruczeć pacierz, odsunął się kilka kroków.
 W tem Czuryło pilnujący się ulic ciągle ujrzał Lagusa.
 — Trzymajcie dziada, zawołał, to on! to on!
 — Łapaj, goń!
 Ale Lagus puścił się co miał sił ulicą i roztrącał w prawo i lewo koszturem machając żaków. — Byłby pewnie umknął, gdyby nie Agata, która rozstawiwszy ręce, rozkrzyżowana, drogę mu zastąpiła. — Lagus nie mogąc się w pędzie wstrzymać, wywrócił i padł. Żacy przybiegli i krzyczącego, wyrywającego się, pochwycili. Nadbiegł Czuryło.
 — Gdzieś podział dziecko? zawołał, mów gdzie je podziałeś?
 I Lagus jęczeć począł. — Co chcecie od biednego żebraka?
 — Czegóżeś uciekał? przerwał bijąc go szlachcic.
 — Przeląkłem się! panie. Na Boga, puśćcie mnie — czego chcecie od biednego nędzarza? co wam winien?
 — To on go porwał, to on! powtarzał Czuryło, wiązać go i na ratusz do więzienia.