Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/16

dostać czego im było potrzeba do straganów. Wprawdzie ówczesne urządzenia zakazywały wyskakiwać tak na drogi i żywność wykupywać, ale kiedyż to słuchają co do słowa urządzeń? Zawsze się od nich wykręcają ludzie, tłumacząc to tem, to owem, a jest to coś także nawet miłego w przestąpieniu zakazu, w strachu co w szyję pędzi i w zwyciężeniu trudności i niebezpieczeństwa. Tego zapewne nie szukają przekupki za miastem, ale są których i to goni.
 Nasze dwie przekupki, pani Marcinowa i pani Janowa, szły drogą, targując jaja i masło u przechodzących, już nawet jedna i druga, miały ich sporo w fartuchach, gdy ujrzały chłopczyka co jeszcze klęczał i modlił się ze złożonemi rękoma.
 — Patrzajcie-no jejmość...
 — Abo niosą jaja?
 — Ej! co mi tam wasze jaja, a toć to tam na pagórku ktoś klęczy i modli się...
 — Ho! a gdzie?
 — Ot, na prawo.
 — A! do kata! prawda! A ot i stara baba niesie garnek, pewnie z masłem.
 — Patrzajcie-no bo, na te prześliczne chłopie. Jezu, co to za ładne niebożątko! Jak mi Pan Bóg miły, aniołeczek, jeno mu skrzydeł braknie!
 — A ot jaja, pani Marcinowa.
 — Wzięło by ich licho! Patrzajcie-no, czego on się tak zamodlił, a łzy mu na oczętach błyszczą?
 — Kto go tam wie!... chodźmy lepiej do masła.
 — Patrzajcie-no...
 — Chodźcie bo potargować...
 — Ale bo wy kumo niezważacie!