Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/17

 — Modli się, to się modli — niech mu tam Bóg da wszystko dobre, a my do jaj i do masła, bo dalipan nadejdzie kto... albo...
 — Dalipan kumo, aniołeczek...
 — Nie chcecie?
 — Targujcie sami!
 — To dopomóżcież mi.
 — Ot, zaraz; a no podejdę i popatrzę, wszakci tu on płacze, trzeba się popytać, zobaczyć, może go jaka krzywda spotkała...
 — Pilnowalibyście swego, a patrzali z czego chleb jecie.
 Obie kumy ruszyły ramionami, i pani Marcinowa zbliżyła się do chłopaka, a pani Janowa do garnków z masłem i króbek z jajami.
 — Dzień wam dobry chłopczyku! dzień dobry — zawołała, potrząsając głową i podnosząc ją w górę.
 Chłopiec ani pomyślał żeby się to powitanie do niego stosować miało i nie obejrzał się nawet.
 — Patrzajcie, tak się zamodlił że nie słyszy! I powtórzyła swoje.
 — Dzień dobry kochaneczku!
 W tej chwili skończyła się modlitwa, chłopiec upadł na murawę, pożółkłą, i jakby się wahał, jakby lękał iść dalej, oparty na ręku, siedział nieruchomie. Dosłyszał przecie pozdrowienia i powoli, przez ciekawość, odwrócił głowę i oczy zapłakane. Spotkał się z ciekawem wejrzeniem, poczciwej pani Marcinowej, która swoją czerwoną, połyskującą zdrowiem twarz, trzymała zwróconą w górę. Ale jeszcze nie uwierzył, żeby głos słyszany do niego się miał stosować.