Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/18

 Trzeci więc raz musiała pozdrowić go ciekawa przekupka...
 — Dzień dobry ci chłopczyku.
 — Dzień dobry, matko — odpowiedział po cichu podróżny i zawstydzony, znowu twarz zakrył dłonią.
 — Coście się tak modlili, a podobno i popłakiwali? hę?
 — Alboż człowiek wie, zkąd mu płacz i modlitwa przychodzi?... Oboje Bóg daje — rzekł chłopiec.
 Marcinowa głową ruszała...
 — Jaki rozumny, gada gdyby ksiądz.
 — Wy zdaleka? — spytała głośno.
 — O! zdaleka matuniu!
 — I pewnie do naszego Krakowa.
 — A dokądżeby matko?
 — Musicież mieć kogoś z sobą?
 — Pana Boga.
 Marcinowa ciągle kiwała głową.
 — Oj! i tak sam jeden szliście aż tu! miły Panie Jezu! sam jeden.
 — Różnie bywało, matuniu, po większej części sam jeden.
 — Musicież mieć do kogoś zalecenie, albo pismo, albo może krewnych?
 — Nic, nic... nikogo... Bożą opiekę i miłosierdzie ludzkie.
 — Oj! oj! jakież to biedniątko! — wołała Marcinowa klaskając w dłonie. — Panie Jezu, zdaleka! samo jedno, na łasce ludzkiej, na opiece Bożej. I nie bałeś się tak iść?
 — A czegóżbym się miał bać?