Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/22

 Postawił go przeciw sobie, patrzał mu długo w oczy, marszczył się okrutnie, wąsy gryzł, a nareszcie burknął jakby łajał:
 — Co to ty za jeden?...
 — Sierota panie!
 — Sierota! hm! sierota!! powtórzył kilka razy siwy jegomość kręcąc głową i pod nosem dodał cicho: — Za syrotoju... Boh z kalitoju. — A zkąd?
 — Zdaleka panie..
 — Z Polski?...
 — Z Rusi litewskiej.
 — O! z Rusi... Hora z horoju ne zojdetsia patrzajcie Rusin! A z kimżeś przyjechał?
 — Przyszedłem sam.
 — Sam! — zawsze burkając groźno mówił siwy — hm! po cóż? do kogo?
 — Szukam przyporzyska, życia... chleba.
 — A tamże to nie masz nikogo? hę?
 — Nikogo! — I chłopiec ciężko westchnął, a łzy ciche potoczyły się mu znowu na rękaw sukmanki.
 Siwy jegomość podkasał, coś gderając nosem, połę szaraczkowej kapoty, dobył z pod niej sakiewki i wyszukawszy grosza białego, dał go chłopcu.
 — Naści, na, dobrześ się modlił, święcieś się modlił, Bóg ci to daje przezemnie, nie ja! nie ja... A nie popsuj się w mieście, a nie oducz się modlitwy!
 Chłopak ledwie miał czas począć dziękować, gdy siwy gderając jeszcze coś, szybko odszedł kijem wywijając nad głową, powtórzywszy: — Nad syrotoju — Boh z kalitoju.