Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/32

 — A któż cię tu przysłał?
 — Kto? Bóg. — Coś mi ciągle do uszu szeptało idź do Krakowa — idź, tam naukę i chleb znajdziesz. — I poszedłem i przyszedłem jak widzicie. —
 A potem westchnął znowu. —
 — Cóż myślisz począć z sobą?
 — Co Bóg natchnie. — Zapiszę się do szkoły — będę służył za chleb powszedni i uczył się. —
 — Wszak my tak robim wszyscy! Ale czy znajdziesz służbę? czy wysłużysz chleb, jak się zapiszesz do szkoły?
 — A! ja sam tego nie wiem!
 — Słuchaj no — rzekł Pawełek — co ty umiesz?
 — Ja — prawie nic. —
 — Ale przecież coś umiesz?
 — Nie wiele, braciszku — bardzo nie wiele.
 — Musiałeś gdzieś chodzić do szkoły, choćby do jakiego wiejskiego mistrza. —
 — Do szkoły? nie — ale uczyłem się. —
 — Gdzieżeś się uczył?
 — Sam — sam się uczyłem trochę, trochę ludzie dopomagali. Stary jeden ksiądz. —
 — Umiesz czytać?
 — Po polsku i po łacinie? —
 — O! i po łacinie.
 — I trochę tłumaczyć.
 — Patrz go! to dość, będziesz się mógł zapisać z nami. — Chodź — chodź. —
 — Gdzież mnie prowadzić myślicie?
 — Do naszego senjora, to dobre, poczciwe człowieczysko — on nam coś poradzi.
 Zastanowili się w ulicy, bo właśnie napotkali tłum