Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/36

spokojnie, trwożliwie na wszystkie strony, ruszał konwulsyjnie ręką w kieszeni i stał w bramie domu.
 — No! no — ruszaj Hahngold, bo już słychać procesją, już dzwonią. —
 — Zaraz — zaraz — ot idę — ot idę. —
 A stał uporczywie. W tem błąkający się na wszystkie strony wzrok jego, padł na młodego chłopca, którego prowadzili z sobą dwaj żacy. Obejrzał go od stóp do głowy i wlepiał znowu oczy w twarz podróżnego z upartą ciekawością.
 Kilka razy usta otwierał, jakby go coś gryzło i niepokoiło, czego nie śmiał powiedzieć, potem nieznacznie schwycił za rękaw Pawełka Sorokę, który szedł z nieznajomym chłopcem i odciągając go w bramę — spytał cicho.
 — Co to za jeden? —
 — Kto, ten chłopiec?
 — A?
 — Pauper jak my, szuka chleba.
 Żyd głową pokręcił.
 — A zkąd to on?
 — Mówi, że z Rusi. —
 — On mówi że z Rusi?
 — Ale zkąd —?
 — Nie chce powiedzieć.
 — Dawno on tu — ? I żyd pilnie w twarz przybylca się wpatrywał.
 — Tylko cośmy go spotkali.
 — A gdzie go prowadzicie?
 — Do naszego senjora, do pana Pudłowskiego, niech mistrz pomyśli co z nim zrobić — niebożątko chce się wpisać, a podobno i otrząsin nie będzie miał za co