Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/43

 Chłopiec otworzył książkę i począł odważnie tłumaczyć. Magister i Soroka równie wielkiemi oczyma patrzali, równie nastawionemi słuchali uszami. —
 — To przypadek! — rzekł niecierpliwie Pudłowski — weź fabuły Fedrowe. —
 I Maciek począł z równą pewnością tłumaczyć wcale dobrze drugie zadanie.
 — Hę! hę! a gada że nic nie umie. — No! no wpiszesz się jutro, możesz chodzić do szkoły, a statkuj wać, a nie bądź ciekawy. —
 — Słowo w słowo tak mówi każdemu — szepnął Soroka. —
 — Po ulicach się nie włócz darmo i nie w porę, broni nie noś, suknię przyzwoitą wdziej, żydów nie bij i idź sobie do licha, bo ja nie mam czasu. — A nie bądź ciekawy. — Rób swoje, a cudzego nie patrz. —
 — Hę! czegoż jeszcze stoicie! zawołał, niedziela, wpisu niema! idźcie do licha i nie przychodźcie więcej — idźcie — A Beanusowi dać pokój!
 I pogroził palcem na nosie Soroce. —
 — Dominatio vestra, pozwoli go trochę otrząsnąć?
 — Niepotrzeba — a idźcie z lichem bo nie mam czasu. —
 To mówiąc odprowadził ich aż do drzwi, które za niemi zatrzasnął; ale ledwie się one zamknęły, Soroka pochwycił za dzwonek i zawołał:
 — Domine magister.
 — Jeszcze czego —?
 — Pozwolicie otrząsnąć?
 — Ite ad diabolum, cum beano.
 — Otóż jest i pozwolenie.
 I jakby na przekorę, jeszcze raz porwał za dzwonek.