Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/71

do podziału. Czasem się trafi wody przynieść, podwórko oczyścić, dziecka popilnować mieszczaninowi, to da łyżkę strawy. —
 — Nad syrotoju — Boh z kalitoju, mruczał Rusin pod nosem. Pamiętajcie tylko, choćby wam i głodno i chłodno i nie wyśmienicie było na świecie, że taki zawsze poczciwym być potrzeba. Cudze zawsze wam niech będzie cudzem, choćby głód doskwierał. Powiadają na Rusi — hołod krade a dołh mutyt’, ale to brzydkie przysłowie. —
 — Dobroniu wsiudy dobre, nie bójcie się, czem rabiejesz, to chuże, w Panu Bogu nadzieja.
 — A toś ty z Rusi? dodał po chwilce, wpatrując się mocno w chłopca.
 — Z Rusi, rzekł Maciek oczy spuszczając.
 — I sierota?
 — Sierota.
 — A twoi rodzice?
 — Nie mam rodziców. —
 — No — ale kto oni byli?
 — Ja nie wiem, rzekł sierota po cichu.
 Czuryło tak mu się w oczy patrzał, że Maciek musiał wzrok spuścić.
 — I gdzieżeś się chował?
 — W Rusi. —
 — A mianowicie?
 — Wybaczcie mi, rzekł Maciek ściśnięty pytaniami, wam to rzecz obojętna, a mnie dawniejsze czasy smutno jakoś wspominać. —
 Czuryło kręcił się, patrzał, pokiwał głową.
 — Znaliście matkę? rzekł.
 Dziecko łzy miało w oczach i ocierając je rękawem,