Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/91

mnie uczynicie.
 — Pan pisarz tu nie król, a prawo starsze od niego, odparł Lagus — którego przestąpić nie godzi się. —
 — A jakież to prawo? —
 — Kto najpóźniej przychodzi, ostatnie miejsce zasiada; podziękujcie kiedy was z miasta kijmi i biczami nie wypędzim.
 Agata wzruszyła ramionami.
 Pisarz po chwili namysłu, poszedł do szafy, odczepiwszy klucze, otworzył ją i dobył księgi, począł przewracać karty szybko, potem głośno zawołał.
 — Przyjmujecie ją do Bractwa?
 — Nie! nie! zawołali wszyscy, przepędzić z miasta, wysmagać. Nie wiadomo co za jedna!
 — Ja ją znam, rzekł Groński — przed moją pielgrzymką do Rzymu i Kompostelli widziałem na Rusi. — Ręczę za nią.
 — Niech wam Bóg zapłaci, — bracie Groński!
 — Niechaj idzie gdzie chce, nas tu i tak dosyć, zawołali Lagus i Chelpa: a do tego, pewnie i wpisu nie ma czem zapłacić.
 — Za wpis zapłacić? zdziwiona odparła Agata. — A wieleż?
 Dziadowie i baby pokręcili głowami. —
 — Dziesięć groszy do skrzynki Bractwa za dusze zmarłe z nikąd ratunku nie mające, a na Bractwo, a na kaleki i chore; — na —
 Agata poczęła szukać węzełka pod suknią i rozwiązywać go.
 — I pozwolicie mi siąść podle P. Marji.
 — Ale to być żadną miarą nie może, bo to miejsce starszych, rzekł pisarz sam z cicha.