Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/92

 — Ja więcej od wpisu zapłacę, a później...
 — Obiecanka! wołali drudzy, to być nie może.
 Agata dobyła nie wiadomo zkąd, bo nie z węzła, błyszczącą sztukę złota i podnosząc ją w palcach do góry zawołała:
 — Tyle dam od wpisu. —
 Pisarz niecierpliwie wargi zaciął, a dziadostwo zdumiane stanęło.
 — Kiedy jej tak złoto nie kosztuje, rzekł Lagus, widać ma sposoby nabywania go! Czarownica! czarownica! lekarka jakaś tam...! nie chcemy i pieniędzy i jej. — Wysmagać.
 — Ja ręczę za tę kobietę, rzekł pisarz.
 Lagus głową pokręcił. —
 — Jak chcecie, ręczcie nie ręczcie — a pamiętajcie żeby z tego licha nie było. —
 — U Panny Marji? spytała Agata.
 — Siedźcie gdzie chcecie, zawołał Lagus, aby nie podle mnie, żeby szatan co cię zdławi i o mnie nie zaczepił.
 Agata rzuciła sztukę złota na stół i stanęła oczekując.
 Pisarz odwrócił kartę, podniósł głowę.
 — Agata? —
 — Piszcie, Agata rusinka.
 — I dodajcie, rzekł garbus — Złotniczka, to jej chrzestne w Bractwie będzie nazwisko.
 Agata smutnie się uśmiechnęła.
 — A kiedyście się szczęśliwie wpisali, rzekł gburowato Lagus, niechże wam pan pisarz prawa przeczyta, abyście się ich trzymali, bo na to my starszyzna wybrani jesteśmy i Biczownikami nazwani, aby prawa naszego biczem piluowali.