Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/95

 — Obca to dla was rzecz, smutna, a i ja spełna wszystkiego nie wiem.
 — Jakto? wy sami o sobie, pani Agato. —
 — O sobieć to wiem, ale nie — potrząsła głową.
 — Nie wydacie tajemnicy?
 — Więcej ich słyszałem w życiu niż myśleć możecie, rzekł stary, a nikt się na mnie nie żalił, abym go zdradził.
 — Na Boga ukrzyżowanego?
 — Na Boga ukrzyżowanego, przysięgam wam kiedy chcecie, że milczeć będę jak kapłan po spowiedzi.
 — Słuchajcież. — I westchnęła ciężko kobieta poczynając w te słowa:
 — Pamiętacie kiedyście byli na Rusi, w waszym pielgrzymim stroju, wybierając się do Rzymu i jakieście na dwór nasz przywędrowali. Trochę to temu dawno i nie mało na ów czas dworów przeszedłszy, może wam w pamięci nie utkwiło.
 — Owszem, pani Agato, bom ci chorował u was tam i kilka miesięcy przeleżał; dobrze dwór księżnej pamiętam.
 — Więc i panią naszą, pamiętacie?
 — Któż by o niej zapomniał? to był prawdziwy anioł z ciała i z duszy! Dla ubóstwa, dla poddanych, dla księży, dla wszelkiego ludu. —
 — O! nie krwawcie mi serca wspomnieniem, anioł prawda, w ludzkiem ciele anioł. — A taka nieszczęśliwa. —
 — Ona!
 — Nie mieniałabym się na jej los, choć i mój teraz nie złocony. Nie wiem o jej młodości wiele, ale jak ją zapamiętam łzy a łzy tylko na oczach jej widziałam. Jedyna dziedziczka wielkich majętności, oddana w opiekę