Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/105

com kochał, staje u wezgłowia i dręczy, to okropne! okropne.
 I powiódł ręką po czole i wstrząsł się.
 — Elżbieta, Barbara, wydarte, królowa matka, i ta trzecia, i te nieczyste istoty, co mnie dziś otaczają konającego, kruki nad pastwą!
 — Czemu ich W. k. Mość nie odpędzisz?
 — Chwila odurzenia, zapomnienia, którą im winien, także coś warta.
 I zamilkł.
 — Pozwolisz W. k. Mość pp. senatorom pomówić o sprawach publicznych?
 — Nie, nie, dajcie mi pokój, potrzebuję spocząć.
 — Jest też wiele prywatnych.
 — Sądźcie je, sądźcie, ja nie mam głowy. — Radziwiłł dostrzegł dwóch łez, które po licu bladem i wychudłem króla potoczyły się i spłynęły na brodę. Nastąpiła chwila milczenia, smutna i uroczysta.
 — Wszystko skończone! rzekł do siebie jakby mówiąc August, potem z weselszą już i odmienioną twarzą zwrócił się do Radziwiłła.
 — Trzeba ciało nasycać, gdy dnszy już nie można!
 I krzyknął na Kniaźnika. We drzwiach sypialni ukazał się pokojowiec, książę marszałek pożegnany skinieniem odszedł.
 Zasmucony przesunął się przez salę, spuścił ze wschodów, gdy tuż napotkał Iłłę dworzanina swego, oczekującego nań.
 — Oczekują na Waszą ks. Mość.
 — Kto?
 — Księżna Sołomerecka.
 Radziwiłł się zadumał.