Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/108

 — A ten ksiądz, powiadacie, powrócił?
 — Nigdy dowiedzieć się nie mogłam.
 — Jego imię?
 — Hauser.
 Radziwiłł myślał chwilę.
 — Dawno wyprawiony?
 — O! lat piętnaście.
 — I żadnej wieści?
 — Żadnej!
 — To okropnie! zawołał Radziwiłł, ale muszą żyć świadkowie?
 — Nie wiem, lecz wyszukać ich nie mogłam, jedna tylko kobieta.
 — Król JM. zna was? dodał Radziwiłł niespokojnie wpatrując się w księżnę.
 — Na te słowa pomięszanie wyraźne na twarzy Sołomereckiej postrzedz się dało, spuściła oczy i ciszej odpowiedziała:
 — Nie wiem czy J. k. Mość przypomni sobie, byłam czas jakiś na dworze Królowej matki.
 — Zygmunt pan nasz widywał was?
 — Widywał, ciszej jeszcze wymówiła księżna.
 — Spodziewam się, że wszystko pójdzie dobrze, rzekł Radziwiłł, postaram się wprowadzić was do niego wieczorem. Tymczasem nie ukazujcie się nikomu! Mogliby wam szkodzić! Ja oznajmię.
 To mówiąc powstał i żegnając Sołomereckę u drzwi, niespokojny wrócił do króla.
 Ale drzwi były zamknięte, wejście wzbronione i referendarz z księdzem biskupem Krakowskim stali w sali, słuchając jak Giżanka głośno coś Augustowi opowiadała, częstym sobie przerywając śmiechem.