Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/123

 — Był, ale poszedł.
 — Doprawdy? drwiąco rzekł dziad, a! poszedł! poszedł spać. Nie prawdaż?
 — Kiedy ci mówię, że poszedł.
 — Kiedy ci mówię, że jest.
 — Nie ma.
 — Tylkom co go widział śpiącego, odparł Lagus.
 — A choćby i był, to cóż? nabierając odwagi zawołała kucharka.
 — Ja go potrzebuję i muszę z sobą wziąść, krzyknął dziad wstając. A nie, a będziesz ty mi się przeciwić, to poczekam na proboszcza i powiem mu wszystko co o tobie wiem.
 — Gadaj sobie, — z udaną obojętnością zawołała Magda — nie boję się.
 — Nie boisz? zobaczemy!
 — Zobaczemy.
 Nastąpiła chwila milczenia, Lagus poskrobał się w głowę.
 — Długo czekać, rzekł, a mnie pilno.
 — Cóż będzie Magdo?
 — Nic nie będzie.
 — To taki chcesz, abym wszystko wyśpiewał, abyś miejsce utraciła, a może i gorzej jeszcze?
 Magda była tak pomięszana, że słowa wyrzec nie mogła.
 — A jak mi pozwolisz chłopca wziąść.
 — Choćbym go i wziąść dozwoliła, to jak? — cicho odezwała się kręcąc fartuch w palcach.
 — E! na to poradzim. Ty pójdziesz go zbudzić i powiesz mu, że kobieta jakaś czeka na niego w karczmie i przysyła za nim.