Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/28

choć goły, ale nic nie robi za to, a tu tak pilnują.
 — Żebyście darmo chleba nie jedli.
 — Śliczny chleb!
 — E! nie grzeszcie.
 — Albo to my nie warci lepszego? hę?
 — Powroza, dodała cicho kucharka.
 Dzwonnik w czasie całej rozprawy milczał, organista sam do siebie obyczajem pijanych, coś prawiąc ręką w powietrzu zamachiwał.
 Albertus uśmiechał się.
 — Boga chwalić, rzekł nareszcie. — Boga chwalić. Ot co ja to zaznałem prawdziwej biedy i teraz już nie piszczę. W żołnierce to panie.
 — No! to przynajmniej człek nie głodny, rzekł organista obie ręce podnosząc.
 — A tu kiedyście głodni? spytała kucharka.
 — Śliczne jadło! śliczne jadło! żywo wołał Klecha, krupnik, barszcz! nigdy jajecznicy, nigdy nic delikatnego... A piwa! kwarta, dwie, do garnca nigdy nie dochodzi, człek utyć nie może, bo więcej wyekspensuje się śpiewając, niż potem podłata jadłem, i tak go ciągle potrochu ubywa.
 To mówiąc rozpaczliwie ręką machnął.
 — Gdym służył wojskowo, rzekł Albertus, szliśmy na Wołosz panie... zbliżaliśmy się nad Dniester... otóż...
 — Aleście piwo mieli? — rzekł organista.
 — Często i wody brakło.
 Organista nie dowierzając odwrócił się z pogardą niechcąc słuchać.
 — Są tam bracie takie stepy — mówił Albertus — że, jak okiem zajrzysz, ani trawy, ani wody, ani drzewka...