Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/30

cztery mile powietrze się psuje. Raz tedy, braciszkowie, dwudziestu pięciu Tatar wysłanych za językiem, napadają na mnie, gdym za wodą do krynicy poszedł, krynica była w urwisku jaru, jakich tam jarów w stepie gęsto. Nic nie obawiając się, niedomyślając niczego, idę sobie... aż tu z dolinki wymykają się Tatarzy w dwadzieścia pięć ludzi, a siedemdziesiąt pięć koni, bo trzeba wiedzieć, że każdy wiedzie z sobą parę luźnych.
 — A wyż co? spytała Magda, w nogi!
 — Gdzie tam, inny byłby uciekał, ale ja tylkom się obejrzał w koło, do szabli wziąłem i dalej na nich... pierwszego co się potknął, ciąłem w łeb, drugiego toż samo.
 — A trzeci ciebie.
 — Ale nie! ubiłem piętnastu, a dziesięciu uciekło, odarłem trupa.
 Dzwonnik głową tylko kiwał w czasie opowiadania.
 — Pamiętacie Alberte, rzekł z cicha, jak roku przeszłego był tu wasz towarzysz?
 — A! a! pomnę, Zaręba!
 — I co o waszem męztwie powiadał? żeście mężnie w krzakach siedzieli i kury po dziedzińcach ganiali.
 Magda się rozśmiała szeroko.
 Albertus nic nie zważając, mówił dalej.
 — To było życie, teraz mi już po tamtem wszystko dobre.
 — Życie wojackie prawda ciężkie, rzekł Magister, ale ma swoje wielkości i pociechy, ma dnie swobody i hulanki, a nasze? —
 — A nasze to piekło piekielne! zawołał organista. Z rana śpiewaj, w południe śpiewaj, wieczorem śpie-