Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/41

schwytał, a potem i słabo mi było.
 Drzemałem, gdy głosy mnie zbudziły, przeląkłem się usłyszawszy Lagusa, który do piwnicy schodził. Z nim był ktoś drugi, żyd podobno, alem go dobrze widzieć nie mógł, bo i ciemno było i jam się coraz głębiej zagrzebywał ze strachu. Rozmowę tylko urywaną słyszałem:
 — On tu jest — mówił dziad, w lochu.
 — Musiał uciec do tej pory.
 — Nie, nie mógł uciec, bom mu głowę dobrze natłukł i podobno rozkrwawił, a tak przybił że się nie ruszy prędko. I gębę ma zawiązaną.
 — Lepiej było nogi i ręce.
 — Nie było czem.
 Lagus zsunął się do zawalonej piwnicy, ale szukał, macał i chodził napróżno, począł kląć. Skrzesali w lochu ognia i rozpalili latarkę, obeszli wszystkie kąty, znaleźli trochę krwi po tynku, gdziem sobie palce ocierał.
 — Uciekł, ale nie może być daleko, mówił Lagus, on tu gdzieś się zaszył, ja go znajdę.
 Słysząc to struchlałem.
 — Okropności, zawołała Magda, aby go tylko nie znalazł!
 Klechowie słuchali i nie dowierzając patrzali po sobie.
 — Bajkę widzę plecie, a oni wierzą, trzęsąc głową rzekł organista, poszedłbym już na piwo, darmo stoję bredni słuchając.
 — Cicho, cicho, idę kiedy chcesz, odparł Magister przytulając się do przemknionych drzwi.
 Maciek mówił dalej: