Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/52

 — Mógłby oddać, pomyślał, niech go kaduk, zdaje się silniejszy od Janka Zawalidrogi.
 Po chwili milczenia, Lagus rozpoczynając westchnieniem, spytał:
 — Nie widzieliście tu czasem jakiego chłopaka, sieroty?
 Wszyscy spojrzeli po sobie, Lagus który w tej chwili chleb z torby dobywał i oczy miał spuszczone, nie widział tego.
 — Kogo? kogo?
 — Oh tak chłopięcia, sieroty?
 — Jakże on wyglądał?
 — A był tu jaki?
 — Wczoraj, obojętnie zawołała Magda, ale dziś rano przenocowawszy tu — poszedł dalej. Cóż to za jeden? Nieborak, miał głowę skaleczoną, mówił że się uderzył.
 Lagus podniósł oczy szybko, popatrzył i dodał:
 — Doprawdy? skaleczył się, biedniaczek! i bardzo?
 — Dosyć mocno w głowę.
 — Opatrzyliśmy go tutaj, dodał Albertus.
 — A dokąd pociągnął?
 — Oto wsią przed siebie, nie wiadomo dokąd. Ale czemuż to o niego pytacie?
 — Bo to moje dziecko!
 — Twoje, rzekł Magister tamując się, aby nie uderzyć Lagusa i miarkując pod spojrzeniem Magdy.
 — Juściż! kawał łotra! Uciekł mi z Krakowa, to za nim się wlekę.
 — O! dogonicie go rychło, rzekła Magda, bo powoli się wlecze, słaby nieborak,
 Lagus, który przed chwilą miał odpoczywać, wstał, pochował co wyjął do torby i zarzuciwszy ją na plecy, rzekł: