Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/56

 — Na miłość Bożą, groszyk jałmużny!
 — Mój ojcze, miejcie litość nad biedną kaleką!
 — Groszyk ślepemu!
 — Szeląg mnie, ojcze!
 — W imie Najświętszej Panny.
 — Na kości Ś. Stanisława.
 — Będziemy się modlić za was.
 — Niech was Bóg pocieszy.
 — Ja mam dziecko i t. p.
 Wszyscy swym krzykiem głuszyli biednego proboszcza, który stał, wahał, nie wiedział co począć, dzielił jałmużnę, a widząc że mu nie wystarcza przygotowanego, dobył resztę jaką miał.
 — Nie mógłby mi kto z was powiedzieć, odezwał się wreszcie, gdzie tu jest, niejaka Agata, niedawno przybyła?
 Wszyscy spojrzeli po sobie, zdziwieni że o ich towarzyszkę pytano.
 Musi to być coś w tem! mruczały zazdrośne. Patrzajcie! Agata — już ją znają.
 — Agata, rzekła siedząca na rogu babka. Była ona, ale jej nie ma, dziś podobno nie przychodziła. Wszak nie przychodziła?
 — Nie, nie, i wczoraj jej nie było, rzekł ktoś z boku.
 — Ale na cóż jej potrzebujecie, może to i kto inny potrafi, ojcze?
 — Nie, nie, to ja chciałem tak informacji. Więc powiadacie że jej nie było?
 — Dziś i wczoraj nawet.
 — Ale nie wiecie gdzie mieszka?
 — A gdzie ma mieszkać? na bruku jak my. Zresztą kto ją wie, to jakaś wielka pani, bo się drogo do Bra-