Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/57

ctwa wkupiła.
 — Może pan pisarz wie, zawołała druga bo oni się dawno znają.
 — Jaki pan pisarz?
 — A naszego Bractwa. Pielgrzym Groński.
 — Gdzież go można znaleźć?
 — Zawsze siedzi w gospodzie.
 — W jakiej?
 — Ot tu, w naszej, i kilka rąk wskazały na dom Bractwa.
 Ksiądz pomyślawszy chwilę udał się tam. Zastał Grońskiego nad książką, modlącego się i przebierającego różaniec.
 Na widok duchownego powstał stary, ucałował jego rękę i otarłszy ławę, prosił usiąść.
 — Dziękuję wam, rzekł ksiądz, alem ja tu do was za interesem. Nie wiecie co się stało z Agatą, żebraczką u P. Marji.
 — A cóż się z nią stać miało?
 — Gdzie jest?
 — Musi być pod kościołem.
 — Nie ma jej od dwóch dni. Miałem potrzebę widzieć się z nią.
 — Jakto! nie ma, zawołał Groński. Dziwna rzecz, oto temi dniami, jeden z biczowników Bractwa i ona znikli nie wiedzieć gdzie. z
 Ksiądz milczał, Groński ozwał się po chwili.
 — A wy ojcze, nie o dziecko, którem Agata się opiekuje pytać chcieliście?
 — Zkąd-że wy wiecie o niem?
 — Ja, rzekł pisarz, znam Agatę dawno i wiem całą dziecięcia historją.