Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/59

 — Straciliście jednego z waszych żaczków, rzekł, niedawno.
 — A! tak, nie pamiętam, tak! podobno. Jakże się zwał? zaraz! Maciek Skowronek! Wiecie o nim?
 — Trochę, rzekł proboszcz, ale wprzód powiedzcie mi co wam o nim wiadomo.
 — Prawdziwie, to coś niepojętego, niechętnie odrzekł Pudłowski, już mnie kilka osób o to dziecko pytało. Jednak to plebejus.
 Ksiądz się uśmiechnął.
 — Nie tak jak myślicie.
 — Jak to? Sierota z Rusi?
 — Sierota, nie całkiem, a co się tycze plebejuszostwa, princeps non plebejus, ex sangvine procerum Regni.
 Pudłowski osłupiał i zerwał się z krzesła, ale ksiądz w tej chwili zwróciwszy oczy na żydowską czapkę, z żółtym aksamitnym wierzchem, położył palec na ustach.
 — Jak? co? kto? począł pytać senjor.
 — Ktoś tu u was jest?
 — To, to, Kampsor nasz, dla spraw Bursy, to najlepszy człowiek.
 Ksiądz głową niedowierzając poruszył.
 — Dość wam, rzekł, na ten raz wiedzieć, że dziecię to ma nieprzyjaciół, co je zgubić pragną, że tu w Krakowie jest ktoś co nań czyha, że wydane zostało w ręce dziadowi przez niejakiego confratra żaka przezwanego Urwisem. Weźcie go na spytki, każcie zawołać.
 Pan Pudłowski zajęty cały nowiną, wybiegł za Urwisem, z małą jednak nadzieją żeby go złapać można, bo żak ten częściej był pod oknami mieszczek, niż w Bursie. Dziwnym przypadkiem zszedł go Senjor na wschodach.