Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/82

i pogardliwem z góry zapatrywaniu się na to co go otaczało.
 — Coś zrobił temu szatanowi Giżance, spytał pan Jerzy, krajczy koronny, brata — spotkałem ją, jakby się z piekła wyrwała, całą w płomieniach i gniewie, nie raczyła mi nawet odpowiedzieć, tylko rzuciła okiem i poszła.
 — Ja? nic! odrzekł Mikołaj, cała rzecz, że mi się widzi jakoby już powinna mieć dosyć, a jej się zdaje, że zawsze mało zapłacona za swoje usługi. — Ten wyraz wymówił z szczególnym przyciskiem. Chce się jej na nowo zacząć ssać królewskie skrzynie.
 — Daj-że jej pokój bracie, kruk krukowi oka kłuć nie powinien.
 — Panie Jerzy! — zawołał Mikołaj gniewnie.
 — Czegoż się pyrzysz? — rzekł chłodno krajczy. — Kto złe robi, powinien się z niem tak oswoić, żeby go wyrzuty nie obchodziły. Ssała Giżanka, ssałeś i ty panie bracie po połowie z nią. Dajcież sobie wzajemnie pokój, bo discordia res magnae dilabuntur.
 I uśmiechnął się wzgardliwie.
 — Zresztą, rzekł siadając, do mnie to nie należy starszego strofować, róbcie sobie co chcecie.
 I pociągnął ręką po czole. P. Mikołaj przechadzał się po sali zachmurzony. Wyjrzał oknem.
 — A! I Szawłowski tu? rzekł z gniewem.
 — Któż to ten Szawłowski?
 — Hm! szwagier Giżanki — zawołał podkomorzy, pewnie myśli coś wywozić z zamku, gdy go tu z sobą sprowadziła, ale zobaczemy.
 — Podzielicie się po starej znajomości i będzie cicho, szepnął Jerzy.