Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/88

 — Poszlę spytać, odpowiedział Mniszech, Najjaśniejszy Pan znużony drogą spoczywa i oznajmił, aby dziś nikogo doń nie przypuszczano.
 — Sprawa pilna, dodał Radziwiłł ponuro.
 — Poszlę spytać, powtórzył podkomorzy.
 To mówiąc puknął we drzwi komnaty lekko i nastawił ucha.
 Wyszedł Kniaźnik, spojrzał zuchwale po przybyłych i gburowato odezwał się:
 — Nie można.
 — Śpi? rzekł mrugając oczyma Mniszech.
 — Nie śpi, ale nie można, odrzekł służalec.
 — Dla czego? odezwał się referendarz.
 — Dla czego? bo nie można.
 Wszyscy poczerwienieli, Kniaźnik ani się zastanowił, ani uląkł, powiódł po nich oczyma tylko i ziewnął.
 — Ale my musim zaraz widzieć się z królem Jego Mością!
 — To być nie może, odpowiedział Mniszech.
 — Ale cóż się z królem dzieje? czy wam tylko o wszelkiej godzinie do niego wolno? z oburzeniem rzekł biskup.
 Podkomorzy w pół uśmiechnięty ruszył ramionami, podszedł do drzwi, otworzył je ostrożnie, zdawało się jakby coś mówił po cichu i zaraz powrócił.
 — Król Jegomość przyjąć nie może.
 — Ale na Boga dla czego? mówiliście że sprawa nagła?
 — Mówiłem, król Jegomość odpowiedział: poczeka do jutra.
 Biskup żywo się odwrócił oczyma, mówiąc do towarzyszy: