Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/89

 — Chodźmy, to próżno.
 I wyszli, Mniszech śmiał się szydersko siadając w krześle.
 W dziedzińcu spotkali Fogelfedera.
 — A cóż? spytał Niemiec trwożliwie, a cóż?
 — To co zawsze, rzekł referendarz, odprawiono nas z kwitkiem.
 — Na Boga! ale do jutra czasu nie będzie, te kobiety! te kobiety! one króla oczarują, one go struć mogą!
 I w rozpaczy ręce łamał.
 Mniszech, który z okna sali widział wszystko, coraz weselej śmiał się i z gniewu senatorów i z rozpaczy lekarza, której powodu się domyślał.
 Zmierzchło. W komnacie królewskiej dwie świece woskowe stały na kominie, August dawno się był przebudził, ale siedział w tem samem położeniu, z wyciągnionemi nogami, na których ból ciągle się uskarzał. Niekiedy westchnienie z piersi mu się wyrywało, niekiedy zadrzemał, to znów jakby umyślnie budził się i wołał Kniaźnika.
 — Kniaźnik!
 — Jestem N. Panie.
 — Zawołaj podczaszego Jakóba.
 Kniaźnik zawrócił się, jakby iść chciał i wstrzymał chwilę.
 — Po co? spytał.
 I zbliżywszy się do ucha króla szepnął mu:
 — Jest Anna z Witowa.
 — Jest? to dobrze! odpowiedział król, ale zawołaj mi Jakóba.
 — Na cóż W. Królewskiej Mości Jakóba?