Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/93

dla mojej pani takich pomocników jednać.
 Iłło uśmiechnął się.
 — Muszę do księcia, rzekł, bądźcie zdrowi, ścisnął za rękę starego i odszedł.
 W drugim końcu izby Jakób podczasy szeptał cicho z Jaszewskim Mniszchów sługą, któregośmy widzieli wysłanego pilnować Giżanki.
 — Pogniewali się, powiadasz? pytał Jakób rudą gładząc brodę.
 — I kazał mi ją szpiegować.
 — To już dziś nie pójdzie do króla Jegomości?
 — Nie puszczą jej.
 — To i to dobrze, rzekł Jakób, bo ja mam inną. Wszystkie tu trzy zebrały się zatem w Knyszynie, jakby się wyzwały.
 — Jakto trzy? szepnął Jaszewski.
 — E! nielicząc innych, to trzy starsze królewskie kochanki. Barbara Giżanka, Anna z Witowa, co ją tam król wielkim kosztem utrzymuje, i ta nawet zazdrośnica Zuzanna przyjechała z Korycką.
 — Przecież? już się nie gniewa?
 — Pomiarkowała, że to djabła warto, Korycka ją przywiozła sama i myśli pewnie podstawić na miejsce Giżanki, której panowanie minęło. Ej! nabrała bo się dosyć!
 — Byłoby z nas połowy!
 Tak mówili, gdy żyd Egid wpadł do izby, popatrzał do koła, dostrzegł Jakóba podczaszego i popędził ku niemu, roztrącając lirnika, cymbalistę i cygana.
 Żyd Egid znany domownik i zaufany pana podkomorzego, był to stary już z siwą, długą brodą, bladą twarzą, pomarszczonem czołem i czarnemi oczyma na-