Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/94

wisłą brwią osłonionemi, człowiek. Uchodził on za czarnoksiężnika, za pośrednika w ciężkich sprawach, w potrzebie szpiega i sługę zaprzedanego Mniszchom. Żywo chwycił za rękę Jakóba i odprowadził ku kominowi.
 — Słysz! tu jest Korycka? spytał.
 — A jest.
 — I z nią Zuzanna?
 — Podobno.
 — Pan podkomorzy chce się widzieć z Korycką nim król ją wezwie.
 — Na co?
 — Czy ja wiem! Żyd ruszył ramiouami.
 — O! ty nie wiesz. Cóżby to było, żebyś ty nie wiedział?
 — Ja nic nie wiem, ja robię co każą.
 — No to ja ci powiem, jeżeli chcesz.
 — Powiedz.
 Rudy Jakób pokazał śmiejąc się rząd czarnych zębów szkaradnych i szepnął Egidowi:
 — Pokłócili się z Giżanką, chcą Zuzannę siostrzenicę Koryckiej podstawić na miejsce tamtej. Prawda?
 — Albo ja wiem! a jakby tak?
 — No, ja się nie przeciwię, i ja wolę Orłowskę od Giżanki. Giżanka, jak jej nadali szlachectwo, jak córkę urodziła, nosa do góry zadarła, jej się zdaje, że ona królowa i na ludzi nie patrzy.
 — Wołaj Koryckiej, tylko cicho! niech nikt nie wie i nie widzi! Rozumiesz?
 — Takżeś trafił na nowotnego.
 Rozeszli się, Egid począł grzać się u komina, a Jakób cofając nieznacznie ku drzwiom, po drodze to tego,