Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/102

 Anna słuchała jej z upodobaniem, bo to było nowem dla niej. Głos męzki tak świeży, miły, mocny, pierwszy raz odbijał się o jej ucho. Oczyma szukała śpiewaka. — Na Bohu płynął łódką młody chłopak i podniosłszy oczy na zamek, zastanowił się nieco, w łódce leżała rusznica. Pływak był młody, przystojny, ubrany jak szlachta się nosiła, przez plecy miał torbę, w ręku wiosło, na głowie słomiany kapelusz.
 Z dziecięcą ciekawością wyskoczyła Anna na wał, aby go bliżej zobaczyć. On się ukłonił. Zapewne nie wiedział do kogo mówił, bo poufale odezwał się do niej:
 — Podsłuchaliście mnie.
 — Przepraszam, śpiewajcie.
 — To bo ruska piosenka.
 — Ja lubię ruskie piosnki.
 — Najlepiej bo śpiewać, kiedy nikt nie słucha.
 — Dla czego?
 — Człek myśląc że go słuchają, chciałby co najlepiej, a nie potrafi nawet dobrze.
 — Kto wy jesteście? zkąd? pierwszy raz was tu widzę.
 Nieznajomy chłopak wskazał na gaj zdaleka ciemniejący na wzgórzach.
 — To moja Słoboda; albo raczej ojcowska, ale ojciec daleko — ja tu sam. — A wy tutejsi? spytał.
 — Tutejsza, odpowiedziała rumieniąc się Anna.
 Ubiór księżniczki wcale jej stanu nie okazywał, skromna sukienka mogła zarówno pokrywać sługę szlachciankę przy księżniczce będącą jak ją samą. Szlachcic może i nie wiedział kto mieszkał na zamku; pokłonił się uśmiechając, ruszył wiosłem i długo oglądając za siebie, odpłynął dalej.