Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/20

wyciągał ręce, przewracał oczyma, pienił.
 Znać było w nim, że niedawno jeszcze rozstawszy się z nauką, którą usiłował współwyznawcom obrzydzić, chciał siebie także przekonać, chciał swoje także odstępstwo we własnych uniewinnić oczach, swoje sumienie drgające jeszcze zagłuszyć.
 Rzadko wielki zapał nie wzbudzi współczucia. Tak się i tu stało, pomimo przesady, gwałtowności, obrzydliwego znęcania nawet nad rzeczami, które wielu z przytomnych przywykli byli uważać za szanowne i prawie święte — mowca wszystkich żywo poruszył, i gdy poczynając psalm śpiewać sam, skończył kazanie, lud pozostał pod wrażeniem jego na długo.
 Po odśpiewanych psalmach i pieśniach, po ukończonem nabożeństwie, ludzie zebrani rozchodzić się poczęli. Ale nie razem. Znaczniejsi pozostali jeszcze, inni obawiając się kupą wysypać na ulicę, umawiali kto wprzód miał wynijść. Poczęto z cicha rozmawiać.
 — Kto to jest? pytali mieszczanie, ten stary nowy predykant?
 — Powiadają że przybył z daleka.
 — A po polsku tak mówi, jakby się w Polsce wychował.
 — Bo się w niej wychować musiał. Teraz przybywa z Szwajcarji, ale o tem wara rozpowiadać obcym.
 Staruszek który stał podle rozmawiających, szepnął im cicho...
 — Ja go znam.
 — Któż to jest?
 — Pst! cicho!
 — I ja go znam — rzekł drugi, albo się bardzo mylę, albo to jest...