Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/31

widziano we zborze, o czem wiem od jednego z będących tam na kazaniu i nabożeństwie. On tu darmo nie przybył!
 — Zapewne — odezwała się księżna. — Dobrze się stało, że tu razem jesteśmy. Potrzeba to skończyć. Jutro będę u niego.
 — Wy! Pani?
 — Ja! — rzekła dumnie powstając kobieta — niech wiem co mnie czeka, czego chce odemnie... Gdzie on mieszka?
 — Nie wiem, odparł zafrasowany Czuryło.
 — Proszę was, dowiedźcie się. — Jutro, nie dalej jak jutro, muszę się z nim widzieć, koniecznie!
 Te słowa wyrzekła głosem tak stanowczym, pełnym siły niezłomnej, że szlachcic, który zabierał się odradzać, nie znalazł na to w ustach wyrazów.
 — Idźcie i starajcie się dowiedzieć, dodała.
 — Ale W. ks. Mość...
 — Nie usiłujcie napróżno zmienić mego postanowienia. Ja widzić się z nim muszę.
 — Rachujecie na siebie, że go przekonać, że żelazną jego wolę złamać potraficie?
 — Na nic nie rachuję! Chcę go widzieć, chcę raz spojrzeć mu w oczy i spytać dla czego mnie prześladuje... I ja mam także wolę mojego rodu, niezłamaną, żelazną. Kobieta, cierpiałam i walczyłam jak mężczyzna.
 Pan Czuryło po chwili rozmaitych, ale zawsze próżnych uwag, odszedł. Powlókł się dowiadywać o księciu i nie trudno znalazł jego mieszkanie. Sołomerecki nie miał powodu się ukrywać.
 Wieczorem tegoż dnia księżna wiedziała co chciała,