Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/33

śmiesznych pretensyj, a przysięgam, że dziecięcia prześladować nie będę.
 — Wy to zowiecie śmiesznością! A! bodajbyś kiedykolwiek raz w życiu choćby pojąć mógł na sobie, jak boli, gdy kto świętej prawdzie przeczy. Dziecię to... przysięgam wam, dziecię brata twego!
 — Przysięga nie dowód dla mnie... dajcie mi dowody... oczyśćcie dziecko z pozoru nieprawości, ja je uznam naówczas.
 Księżna stała zmięszana.
 — Tak, dajcie mi dowody! Gdzie świadkowie mniemanego małżeństwa? gdzie dowody, że to dziecię brata mojego?
 — Ja wam przysięgłam... Innych dowodów teraz w ręku nie mam. Ale sądzę, że przysięga Sołomereckiej warta świstka papieru... król...
 — Król, uśmiechając się przerwał książę, któż wie jakie mógł mieć powody uznania tego dziecięcia.
 I szydersko wymówiwszy te słowa, odwrócił się dumnie.
 Wdowa na chwilę spuściła oczy, potem zajadlej jeszcze dodała:
 — Podły zbójco... ty śmiałbyś sądzić...
 — Obelgi kobiety, mościa księżno, są dla mnie jak wiatr. Bić się z niemi nie będę. Ale jeśliście po to tylko tu przyszli, aby mnie lżyć, każę wam wskazać drzwi.
 — Sama je znajdę, odpowiedziała Sołomerecka. Jeszcze słowo tylko mości książę. Wasza dostojność książęca nie ma czem mitry swojej wyzłocić, wy pragniecie mego majątku.
 — Będę go miał księżno... po was, poczekam.