Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/36

powiedzieć nie śmiał, że to dziecię, które imie nasze ma nosić, niepewnego jest rodu.
 — Ale te dowody są.
 — Gdzie one są? spytał Sołomerecki.
 — Wysłane do Rzymu przez ojca twego.
 — Szukajcie ich gdzie są, a wprzód nim uzyskacie, nadaremnie przełamać nie probójcie. Syn wasz zginąć musi, jeśli się dla niego nie wyrzeczecie imienia. Niech żyje pod innem nazwiskiem. Usiłujcie go ocalić.
 — Mów, czego chcesz? wszystko zrobię.
 — Zeznajcie sama, że nie jest dzieckiem mego brata, odsuń go od następstwa, dajcie mi zaręczenie, że w powtórne nie wstąpicie śluby — a syn twój — żyć będzie.
 — Jakto, żebym uznała dziecko nieprawem, siebie zhańbioną!
 — Tak jak, odparł zimno książę.
 — Ty nie masz serca.
 — Nigdym się nim nie chlubił — mościa księżno.
 — Abym się wyrzekła dziecka, majętności, wstydu, wszystkiego!
 — To do waszej woli, pani siostro, zupełnie do woli waszej. Jak chcecie.
 I spojrzał na nią tym wzrokiem szyderskim i pogardliwym, którego biedna kobieta wytrzymać nie mogła.
 — Ale ja mam świadka naszego małżeństwa, zawołała nagle porywając się kobieta.
 — A! to bardzo szczęśliwie. Jakiego? spytał Sołomerecki.
 — Kobietę — moją sługę!
 — Kobiety nie świadczą, rzekł zimno. I cóż znaczy jeden świadek? a jeszcze taki?
 — Ale przysięga moja!
 — Dla mnie ona niczem. Jeśli to dziecko, powtarzam