Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/37

wam, ma nosić imie Sołomereckich, niech dowiedzie, że do tego ma prawo.
 To powiedziawszy książę odwrócił się i zostawując bratowę w rozpaczy, sam odszedł.
 Widząc że napróżno by było starać się pokonać nieugiętego w uporze swoim człowieka, Sołomerecka wyszła płacząc.
 Żebrak stał u samych drzwi prawie, na korytarzu, odarty, zestarzały choć nie stary, w pół nagi, wyciągał rękę ku niej.
 — Za dusze zmarłe! wyjąknął.
 Ona spojrzała nań i rzuciła mu pieniądz, mówiąc:
 — Módl się i za biednych żyjących.
 Ubogi przyjął jałmużnę, pokłonił się i powtórzył:
 — Za biednych niewolników chrześciańskich w niewoli u niewiernych.
 Księżna na te słowa odwróciła się znowu.
 — Dajcie, będę się modlił na ich intencją. Ja sam byłem w niewoli.
 I wdowa dała drugą jałmużnę.
 — Jak się zowiesz? spytała.
 — Jak! nie pomnę! dwadzieścia kilka lat przykuty do łańcucha, obsypywany razami, pod biczem niewiernych, zapomniałem rodzinnej ziemi, języka i nazwiska własnego.
 — Dwadzieścia kilka lat! powtórzyła wdowa mimowolnie. I dawnoś wrócił?
 — Nie dawnom uciekłszy, przywlókł się tutaj.
 To mówiąc dziwnem wejrzeniem mierzył odchodzącą, ruszył się za nią powoli, a gdy kolasa odjeżdżała od wrót, on spiesząc co sił, starał się dojrzeć, gdzie się zastanowi. Opatrzywszy dom, zasiadł na przeciw w rogu ulicy i sparty o kiju, smutnie w okna poglądał.