Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/45

 — A czemu sobie nie pójdziesz, kiedy ci źle?
 — Dobra rada! Szkoda że jej nie posłucham. — Na żakam za stary, na predykanta za młody, na...
 — Ot, siedział byś i pisał, przerwał drugi przepisujący, bo i nam przeszkadzasz w uszy świdrząc swojem paplaniem i sam czas marnujesz.
 — Kochanku, ozwał się uśmiechając jasnowłosy, nie bądź taki porywczy. — Że tobie smakuje łacina arcybiskupa Uchańskiego, listy kardynała Commendoni i uniwersały które przepisujesz, nie chciej we mnie wmówić, aby tylko niemi żyć i oddychać było można. Ja przynajmniej wolę przechadzkę na Krzemionki, nad Wisłę, niż najpyszniejszą mowę kardynalską, napędzającą do wojny z Turkami.
 Piszący schylił głowę i nic nie odpowiedziawszy skrobał dalej po żółtawym papierze. Inni spojrzeli nań tylko i dali mu pokój.
 — Słuchaj Bonar, wołał jasnowłosy siedząc w oknie. — Chodźmy w rynek.
 — Po co?
 — Przewietrzyć się, a gdyby trafiło z kim potuzać, toby nas trochę rozkurczyło. Mnie ręce podrętwiały od pisania. Jeszcze mi dali taki niewyraźny list do wpisania w księgę.
 — Jaki list?
 — Biskupa kujawskiego do biskupa krakowskiego. — A tobie?
 — Ja — wiadomości z Wołoch z kancelarji pana Łaskiego wpisuję.
 — Już jeśli myślą, że to wesoła zabawka, zawołał jasnowłosy! — Słuchaj Bonar, chodźmy na rynek.
 — A jak przyjdzie Dyl.