Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/47

trafiłem na swego.
 — Zaprawdę, było za co płacić.
 — Albo nie? Wyśmienita piosenka, wolę ją od Kochanowskiego.
 — Po co Dyl poszedł do wojewody?
 — Kto go wie? odniósł dwa listy do podpisania, jeden do pana Mikołaja Mniszcha, drugi do referendarza.
 — Mówią, przerwał trzeci z boku, że nam towarzysz przybędzie.
 — Jaki? co? doprawdy? zrywając się z okna zakrzyczał jasnowłosy. Otoś mi nowinę dał. Niech-że cię pocałuję.
 I wziąwszy w ręce głowę mówiącego, poważnie złożył na niej pocałunek głośny.
 — Przynajmniej chmury się trochę u nas rozejdą! Otóż będziemy drwić z przybysza, o to mu figle płatać. — Ja naprzód —
 — Naprzód, przerwał pocałowany, że z niego drwić nie będzie można, bo to nie taki urwipołeć jak ty. —
 — Hę! a co królewski syn?
 — Prawieś trafił?
 — Cha! cha! wytłumacz-że mi tę zagadkę.
 — Różnie różni plotą. Ale to książątko, zowie się Słomecki, czy Sołomecki, czy licho go wie jak, bo to z Rusi.
 — Sołomerecki, poprawił inny.
 — Wyborne nazwisko do przekręcania, dorzucił jasnowłosy. Będę go zawsze zapominał, Szłomecki, Słomicki, Słomkowski itd. Ale którędyż on króla JMci dotyka?
 — Baśnie to, ale zawsze są. —
 — Pani matka jego, podobna bardzo do królowej Barbary. —