Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/48

 — A! rozumiem. —
 — I bawiła na dworze nieboszczki królowy matki.
 — Jeszcze lepiej rozumiem.
 — I stryj dziecka uznać go za synowca nie chce. Ma nawet słyszę ochotę wielką łeb mu ukręcić.
 — Dobrze, będziemy go panem stryjem straszyć.
 — Takiego biedaka? spytał inny. Wszak ci to nie dawno jeszcze żaczkiem był i chleba żebrał po ulicach.
 — A to jak?
 — A to tak, że pani matka musiała go wysłać, porzucić, wyrzec się, żeby stryj nań nieustannie się nasadzający dał mu pokój.
 — O! patrzcie, tęgi stryj!
 — Przyjaciel Zborowskich, to dość.
 — Zborowszczyk! To już rozumiem dla czego wojewoda bierze chłopaka pod swoją rękę.
 — Ale i tu w Krakowie przydybali nieboraka książątko i byli pochwycili.
 — Cudem się wywinął!
 — Ciekawym go zobaczyć, tego żaczka księcia! Ot, kto wie, może go i nie będziemy prześladowali. Tak tylko trochę z początku. Ale musi nam opowiedzieć całą swoją historją, bom już diable ciekawy.
 — Ciekawyś jej?
 — Słuchałbym całą noc ciekawych historji. Ale u nas to o nie trudno.
 — Czemu trudno? przerwał piszący, gdybyś chciał czytać, nalazł byś ich dosyć.
 — Kędy?
 — A kroniki?
 — Piękna mi historja! jak król do króla posyłał, król z królem bił się, król królowi dał córkę, wziął