Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/81

 — A bo co?
 — To ja, to ja...
 — To wy? to być nie może. — A któż wy jesteście? a dla czegoż?
 — Długa to historja, odpowiedział Staś, dziś mam matkę, jestem dworzaninem pana wojewody, ale nigdy — o nigdy nie zapomnę waszej jałmużny.
 Marcinowa rumieniąc się z poczciwego wstydu, odbąknęła:
 — Nie ma tak o czem pamiętać!
 — Kto to taki? spytała stojącego obok dworzanina.
 — Kniaź Sołomerecki!
 — Książę!
 — Tak jejmościuniu, ale widać że się znacie zdawna.
 — Jakże! w Imię Ojca i Syna, tażem ja mu dała była jałmużnę!
 — Kiedy był żaczkiem...
 — Tak! ale powiedzcież mi, jakim sposobem on — książę — tak był opuszczony? nie pojmuję, przecież ma matkę...
 — O! to strasznie długa i zawikłana historja, odpowiedział spytany.
 — Wyobraźcie sobie pani Janowa. — Ale ja muszę się tej tajemnicy dowiedzieć koniecznie. — Wszak to ja księciu dałam jałmużnę, pamiętacie, wówczas, gdyśmy razem za miasto wyszły...
 — Nic nie pamiętam.
 — Na Boga narodzonego, to osobliwsza historja. — Gdyby mi nie wstyd, prosiłabym tego książątka, żeby mi opowiedział.
 Sołomerecki dosłyszał tego i obracając się ku mieszczce, rzekł — przyjdę kiedy do waszego straganu