Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/85

całe gardło śmieli, tak klęli, że dla nich widocznie złudzenie było całkowite.
 I nowa też składka zaraz się dla żaczków zsypała w czapkę. Ciżba poczęła się wysuwać na ulicę z gospody. Dworzanie pana wojewody już wychodzić mieli, gdy Marcinowa chwyciła silnie za rękę Sołomereckiego.
 — A to wy?
 — Poczekajcie na miłość Bożą.
 — Co chcecie?
 — O was tu chodzi...
 — Cóż takiego? Co takiego? spytali dworzanie inni.
 Marcinowa tajemniczo położyła palec na ustach i uprowadzając nieco w stronę księcia, rzekła mu:
 — Nowy spisek na was się knuje, tylko co dwóch ludzi za mną stojących umawiali się jak was przy wyjściu z gospody pochwycić. Bądźcie ostrożni.
 — Co to? co to? przypadając spytał Urwis, który uradowany składką, nadbiegł pomówić z dawnym towarzyszem. Rozumiem, pewnie znowu Lagus, lub jemu podobni.
 — Coś takiego.
 Dworzanie w chwili się naradzili.
 — Zasadzić się na nich.
 — Niech dwóch wynijdzie naprzód i zasiądzie.
 — Ja, wychwycił się Urwis, porywając za kij z kąta.
 — Wy, rzekł Szpet do Sołomereckiego, we środek.
 — Mam przecie szablę.
 — Dajcie jej pokój, teraz nie czas jej używać. Pozwólcie się nam pobawić.
 Naradziwszy się, Urwis z dwoma ze dworu wyszedł; udając odchodzących do domu, zastanowili się niedaleko i czatowali na zasadzonych. Ale nikogo widać nie było.
 Po chwilce Sołomerecki z resztą towarzyszów wy-