Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/88

 Książę siedział w krześle ponury. Jakby się spodziewał tych odwiedzin, nie zdziwił się niemi, zachmurzył tylko.
 — Dziecko moje, syn mój! zawołała wpadając matka.
 — Czego chcecie? nie rozumiem was mościa księżno, rzekł zimno Sołomerecki.
 — Dziecko moje, porwane przez was, gdzie jest? oddajcie mi je.
 — Powtarzam, że was nie rozumiem.
 — Dziś w nocy pochwycono mego syna, książę — zlituj się nademną — wróć mi go.
 — Kto pochwycił syna waszego? z wyraźną niespokojnością zrywając się rzekł książę. Pochwycono go, powiadacie?
 — O! nie udawajcie na Boga, nie chciejcie matki oszukać — książę.
 — Nie oszukiwałem w życiu nikogo, dumnie odparł Sołomerecki. Nie wiem gdzie jest syn wasz, gdybym go porwał i gdybym wiedział o nim, nie taiłbym się przed wami, jak się nie taję, że chcę go mieć w ręku i że mu zgubę gotuję.
 — Weźcie wszystko książę — wszystko — a oddajcie mi syna.
 — Ale ja nie wiem gdzie jest ten podrzutek! zawołał książę. To nowy wybieg wasz, dodał po chwili namysłu. Umieściliście go u wojewody dla tego, że Zborowscy są przyjaciołmi memi, teraz samaś go pewnie odesłała, kędy? nie wiem, aby ukryć przedemną i upominasz się go u mnie, dajcie mi pokój.
 — Wszystko co mam za syna mego!
 — Wszystko co W. ks. Mość masz nie może zapłacić hańby imieniowi wyrządzonej. Ale ja nie wiem gdzie on jest.