Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/90

przekonają! niech przekonają! Nie przekonanego więzić nie można. Wojewoda się nie odważy.
 I podniósł pięść zaciśnioną w górę.
 — Ale któż o tem mówi? zawołała Sołomerecka, ja was przyszłam błagać, nie grozić wam.
 — Powtarzam wam, krzyknął popędliwie wywracając stół stojący przed nim Sołomerecki. Ja nic nie wiem!
 — Słudzy wasi.
 — Nie wiem! nie wiem! nie wiem! Jeśli słudzy, nie wiem także — nie męczcie mnie dłużej!
 — Litości książę!
 — Ja nie mam litości.
 — Zlituj się.
 — Nie umiem się litować.
 — Wszystko co mam.
 — Nic od was nie potrzebuję, prócz wyrzeczenia się dla syna imienia, którego nosić nie powinien.
 — Ja się go wyrzekam.
 — Dobrze, dajcie mi to na piśmie, urzędownie.
 — Ale oddajcie mi syna.
 — Syna — ja nie wiem o synu waszym, gdy mi dacie zaręczenie, razem z wami szukać go będę.
 — Nie lękajcie się zdrady, zawołała Sołomerecka, przysięgam wam — oddajcie mi syna, wszystkiego dopełnię.
 Książę zgrzytnął zębami z gniewu.
 — Ale do stu tysięcy czartów — ja nie wiem gdzie jest!
 — Książę, to być nie może! któżby go pochwycić mógł?
 — Nie wiem, na Boga nie wiem!
 — Wy! wy byście nie wiedzieli!
 Sołomerecki zniecierpliwiony zadzwonił silnie i rzucił o ścianę dzwonek, który trzymał w ręku. Słudzy wpadli tłumnie.