Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/91

 — Wołać mi Nemirę!
 Drugiemi drzwiami wszedł zielono ubrany mężczyzna, ten sam któregośmy widzieli u Hahngolda.
 — Gdzie jest to dziecko? spytał go książę surowo.
 — Ja nie wiem, przerażony rzekł Nemira.
 — Kto je porwał? ty? twoi? ten żyd? mów! prawdę mów! mów przy niej. — Jeśli go masz w ręku tem lepiej — mów!
 — Prawda, mości książę, odbąknął nieśmiało Nemira, ja — chciałem — to jest — starałem się, spełnić żądanie W. ks. Mości względem tego dziecka — ale...
 — Ale, nie bąkaj, mów mi, a prędko! zawołał Sołomerecki posuwając się ku niemu.
 — O! mów na Boga! mów, dodała matka.
 — Ja — ja — ja nic nie wiem.
 — Twoi go porwali dziś w nocy?
 — Nie — mości książę, nie.
 — Może ten żyd — wiesz.
 — Jaki żyd? żyd? drżąc podchwyciła księżna.
 — Nie, mości książę, ja nic nie wiem.
 — Widzicie! widzicie! odwracając się do księżnej, rzekł Sołomerecki, cały poburzony i zapieniony z niecierpliwości i gniewu. Ja nic nie wiem, wyście to sami go skryli, wy udajecie. Ale na Boga nie ukryje się on przedemną, nie! nie!
 I rzuciwszy wejrzenie srogie krwią zaszłe na bratowę, Sołomerecki oddalił się z Nemirą, którego odwiódł w głąb domu.
 Gdy wyszli do drugiej komnaty, książę stał chwilę zamyślony, popatrzał w oczy dworzaninowi.
 — Ty w istocie nic nie wiesz? rzekł wolniej.
 — Nic, Mości książę, zupełnie, pierwszy raz słyszę.