Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 3.djvu/94

 — Co was ona obchodzi? pytali go.
 — Co? hm! dała mi kilka razy jałmużnę! Niech jej Bóg nagrodzi. A potem, jestem rodem z Rusi, moi rodzice służyli u jej rodziców, dziadowie u dziadów. Słyszałem o tem w dzieciństwie.
 — Jak się nazywasz?
 — Nie pomnę — nie pomnę! — Dwadzieścia kilka lat niewoli!
 — Możnaż zapomnieć nazwiska?
 — O! można! z głębokiem powiadał westchnieniem.
 Nazajutrz po porwaniu młodego Stanisława, ubogi siedział u proga jak zawsze. Słudzy już tak do niego przywykli, że go nie spędzali. Widział wyjeżdżającą i powracającą księżnę, a gdy zalana łzami stąpiła w ganek, zatrzymał ją wyciągając rękę.
 — W imie matki Bożej.
 — Módl się za dziecię moje.
 — Bądźcie o nie spokojni, odrzekł ubogi. Wczoraj...
 — Ty wiesz co? spytała żywo.
 — Byłem tam.
 — Byłeś? mów.
 — Słyszałem umawiających się.
 — Kto oni?
 — Jacyś, jacyś — szlachta. Było ich czterech. Przestrzegłem dworzan, ale to nic nie pomogło.
 — Ci ludzie? znasz ich może.
 — Nie znam, ale to nie byli ludzie księcia.
 — Ty znasz księcia?
 Ubogi spuścił głowę. Bóg czuwa nad uciśnionym, rzekł. Bądźcie spokojni.
 — O! gdybym mogła.
 — Strzeżcie się Czuryły, szepnął bardzo cicho że-