Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/101

 — Może warunki?
 — Ja nie podawałem żadnych, wedle dyspozycji W. ks. Mości godziłem się na proponowane przez nich.
 — Cóż ich odstręczyło? to coś jest.
 — Jest, ale niepojętego!
 Książe uderzył o stół pięścią.
 — Wyjeżdżać! zawołał.
 — Ale to niepodobieństwo!
 — Wyjeżdżać mówię!
 — Dworzanie uszli.
 — Mniejsza o to, wyjeżdżać, wyjeżdżać!
 — Nie ma pieniędzy.
 — Wystarczy tych co są.
 — Opłacone za rozkazem W. ks. Mości jurgielta.
 — Wszystko wyszło?
 — Do grosza, nawet dla dwóch zabrakło.
 — Sprzedaj Wpan co chcesz. Wyjeżdżać, muszę dziś wyjechać.
 — Ale cóż sprzedamy?
 — Zastaw Wpan duszę, krzyknął książe w gniewie, a dostań pieniędzy; potem rzucił się do papieru i pióra, prędko napisał słów kilka do Piotra Zborowskiego i kazał wysłać dworzanina do niego.
 Gdy się to dzieje, zrozpaczony i zniecierpliwiony książe przechadza się po izbie kroki wielkiemi, głowa mu płonie, miesza się, klnie, niepokoi. Sto razy pyta czy nie wrócił posłaniec od Zborowskich. Nareszcie przyjechał.
 — Przywiózł pieniądze?
 — List tylko!
 Nieczytając, rzucił go na podłogę, oczy mu się roziskrzyły, zapaliły, zęby zgrzytnęły.