Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/103

cał z Rzymu, gdy go pochwycili zbójcy.
 — Widziałeś te papiery? spytał stary.
 — W niewoli musiałem ukrywać i przepatrzyć nie miałem czasu, wróciwszy nadto byłem sobą zajęty; miałem to kiedyś uczynić później.
 — Zobaczmy lepiej zaraz, przerwał stary, uderzony myślą jakąś szczególną.
 — Zobaczcie ojcze, ja pośpieszę się w drogę wybierać.
 Stary usiadł, rozwiązał sznurki, rzucił okiem, nagle wykrzyknął:
 — Jezu! Marja! Co za zrządzenie!
 — Co to jest?
 — Ty nie wiesz?
 — Nic nie wiem.
 — Papiery ks. Hausera! papiery Sołomereckich! Ksiądz powracający z Rzymu to był on!
 — Kto taki?
 — Ksiądz wysłany przez nich, dla legalizacji małżeństwa księżnej. Wygrana! wygrana! zwyciężyliśmy!
 — Nie pojmuję. Cóż to są za papiery?
 — Wszystko skończone, tryumfujem, rzekł stary chwytając czapkę i laskę. Chodźmy do księżnej, do księżnej.
 I zdyszany Czuryło, nie mogąc pohamować swej radości, schwycił się na pierwszego konia jakiego mógł znaleźć pod ręką, poleciał.
 Księżna Anna tylko co powróciła z kościoła, smutna słuchała opowiadania sługi, który o odmówieniu dworzan przez młodego Czuryłę, o spóźnionym wyjeździe księcia zdawał jej sprawę. Spostrzegłszy Czuryłów obu z twarzą rozjaśnioną przybywających, nie wiedziała co myśleć.