Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/104

 — Czemu nie w drodze? spytała, on wyjeżdża.
 — Nie wyjedzie jeszcze tak rychło, odrzekł młodszy.
 — A tymczasem dobrą nowinę W. ks. Mości przynosim.
 — Jakąż? co się stało?
 — Wielki i ważny a najmniej spodziewany, nigdy nieprzewidziany wypadek.
 — Na Boga, cóż może być takiego?
 — Papiery ks. Hausera.
 — Znalazły się? zawołała księżna podbiegając.
 — Najosobliwszym trafem, mój syn...
 — Odzyskał je, jakim sposobem?
 — Będąc w niewoli, był towarzyszem księdza Hausera, zmarłego jak się pokazuje na galerze tureckiej. Konając polecił papiery memu synowi. Ten ich nawet nie patrzał dotąd. Dziś, gdyśmy się w drogę wybierali, wypadły.
 Spytałem, przejrzałem je. Oto są.
 Księżna Anna płakała z radości.
 — O! to opatrzność Boża nad nami!
 — Ale, dodała po chwilce, potrzeba księcia wstrzymać, to nic nie pomoże. Co począć z niemi?
 Czuryło namyślał się chwilę.
 — Radziłbym W. ks. Mości, rzekł, udać się z niemi do Firleja, pozwać księcia przed sąd arbitrów, aby przy świadkach zmuszony był niezbitemi dowody uznać wasze małżeństwo i dziecię z niego urodzone. Spieszcie tylko aby nie wyjechał.
 Natychmiast księżna Anna kazała zajechać kolasce, siadła i udała się do Firleja.
 Zastała go, że to było rano jeszcze, w komnatach żony. Dziwny to był widok, starca cudzoziemskim stro-