Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/115

który sądził się w obowiązku strzedz nieskazitelności imienia swego, ale dziś.
 — Dziś jam przekonany! osądzony! śmiejąc się gniewnie rzekł Sołomerecki, tak, w oczach wszystkich was, winny.
 Pani bratowa chciała moje upokorzenie uczynić publicznem: i tego jej nie daruję.
 — To ja uczyniłem, rzekł Firlej, ona nie chciała, jam doradził, jeśli jest wina, to moja; ale żądałem by dziecię to nie przez was jednych, ale dla uspokojenia waszego w obliczu wszystkich uznane zostało tak, jak je wprzódy uznał pan nasz król JM.
 — Król JM., odparł Sołomerecki, mógł je uznać dla starej z księżną znajomości. Ona tak przypomina twarzą Radziwiłłównę!
 Wszyscy oniemieli, on śmiał się złośliwie.
 — Uznajecie więc, rzekł Firlej, małżeństwo brata i dziecię jego?
 — Muszę, a więc uznaję, choć w gruncie wiem co myślę o tem! Tak, uznaję — żądacie, zgoda.
 — My żądamy tylko szczerego przekonania waszego. Rozpatrzcie dowody lub polećcie je rozpatrzeć komu.
 Papiery z kolei przechodziły z rąk do rąk i wszyscy musieli je przyjąć za ważne.
 — Jakkolwiekbądź, dodał Firlej, ja obstaję przy chęci pojednania was, owszem polecenia wam dziecięcia, które odtąd staje pod opieką waszą.
 Zrzućcie z serca długie podejrzenia i niechęci.
 W tem otwarły się drzwi i wprowadzona przez Firlejową, ukazała się w żałobnej sukni blada księżna Anna.
 Sołomerecki cofnął się, wziął czapkę i posunął ku