Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/119

 — Czegoż chcesz? na życie moje zastawiłeś się tu?
 — To być może.
 — Więc bierz je, zakrzyczał Sołomerecki.
 — Nie tak M. książe jak myślicie. Nie odrzucam ofiary, ale nadstawiam swoje za wasze.
 — Ty! za moje! nowa obelga — sługa!
 — Nie jestem sługą niczyim — szlachcic i wam równy.
 — Mnie równy! Mnie równi są tylko Radziwiłłowie i Ostrogscy, hołyszu.
 Za tą odpowiedzią, silny policzek Czuryły wślad dał się słyszeć.
 Niepodobna opisać zajadłości z jaką książe rzucił się krzycząc na szlachcica, nie miał czasu dobyć szabli z gołą ręką, wściekły puścił się nań, porwał go wpół i rzucając o ziemię, nogami zdeptał.
 Kilku dworzan, zdaleka w milczeniu poglądali na ten bój dziwaczny. Czuryło podniósł się w mgnieniu oka z dobytą szablą, książe swoją z pochew wyrwawszy, przypierał go do ściany wązkiego przejścia, w którem się znajdowali.
 Zacięta walka rozpoczęła się.
 Szable obcinały i szczerbiły co chwila, suknie padały na nich w kawałki porąbane, krew ciekła, a oni nie ustawali. Czuryło zbity upadkiem, w pierwszej zaraz chwili ranny, bił się jednak mężnie; księciu dodawało sił wspomnienie świeżej, krwią chyba zatrzeć się mogącej obelgi.
 Kilka chwil w tem półcieniu migały tylko szable, słychać było zdyszany oddech walczących, uderzenia broni i wykrzyki urywane. Nikt nie śmiał wmięszać się między nich, Czuryło oglądał się, bo czuł jak słabiał.
 — Do mnie! moi! zakrzyczał.
 — To zasadzka! wołał Sołomerecki, to zdradziecki