Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/29

u niewiernych niewolę! A za powrotem nawet jednej twarzy znajomej, jednej ręki przyjaźnej co by moją dłoń uścisnęła!
 — Byłbyś więc Waćpan — spytał szlachcic.
 — Nie pamiętacie Czuryły? rzekł do otaczających oswobodzony.
 Wieśniacy i słudzy popatrzali się na siebie, poszeptali, pokiwali głowami.
 — Piętnaście lat! to kawałek czasu.
 — Nie ma więc nikogo?
 — Już to po trochu wszyscy przypominamy, ale poznać. —
 — To nie on, rzekł ktoś z tłumu.
 — Trzeba Marty zawołać.
 A Marta była dawniej gospodynią w słobodzie, ale teraz tak zestarzała, oślepła, że się z chaty swoich wnuków już nie wywlokła.
 Szlachcic ruszał ramiony stojąc w ganku widocznie niespokojny; nadeszła żona jego, dwoje małych dzieci, dworscy. Otoczyli wszyscy biedaka, różnie się i dziwując i wątpiąc o prawdzie jego opowiadania.
 — A mój brat? spytał Czuryło.
 — A! brat! to to brat, pan Wencesław!
 — Brat mój, co się z nim stało?
 — A umarł, odrzekł spokojnie szlachcic i właśnie po nim okupiłem ten kawałek ziemi.
 Czuryło zamyślił się gorżko.
 — I jeśli myślicie procesować, dodał łykając niespokojnie ślinę nowy dziedzic.
 — O! bądźcie o to spokojni, odparł Czuryło, nie mam ani woli, ani sposobu do tego. Chciałem tylko zobaczyć słobodę moją i pójdę dalej.