Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/30

 — Dokąd? rzekł cicho szlachcić, zawsze niespokojny.
 — W świat, przed siebie.
 Nim starą Martę przywiedli, żona szlachcica podała pić i jeść Czuryle; ale głodnemu i spragnionemu innego pokarmu było potrzeba.
 Przyszła naostatek staruszka, wiedziona przez odarte wnuczątko, kijem się podpierając i coś marmocząc pod nosem.
 Czuryło wstał.
 — O! ona mnie nie pozna! ona ślepa.
 — Czyj to głos? spytała zastanawiając się Marta.
 — Marto Wołynko, zawołał Czuryło, nie przypomnisz sobie dawnego pana?
 — To Czuryło! podnosząc nagle głowę zakrzyczała nagle ślepa. To on! głos jego. A zkąd wy paneczku?
 — Z niewoli tatarskiej.
 — Na krzyż pański, piętnaście lat, i oczy moje zgasłe już cię nie zobaczą, ale cię poznałam, poznałam po głosie. To ty dobry paneczku?
 I rozpłakała się. Szlachcic gryząc wąsy stał w ganku ciągle, poglądał na żonę, kręcił głową niespokojnie.
 — Gdzie Marcjan twój syn?
 — Siedzi w pasiece.
 — On mnie pozna, zawołał dawny dziedzic, ja go rozpytam, pozwólcie przyjść Marcjanowi.
 Dość nie rad całemu wypadkowi posłał szlachcic po Marcjana, który o kuli się przywlókł z pasieki, porzuciwszy swój warsztat tkacki. Do razu poznał, przypomniał pana i padł mu do nóg, poczęli oba płakać przypominając sobie dawne czasy.
 Pozwolono przenocować w kuchni panu Czuryle,