Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/34

giej mniejszej łóżko księże, wązkie, twarde, skrzynia okuta żelazem, szabla z gromnicą i wiankiem święconym nad głowami na makacie, stara rusznica w kącie, torba borsucza na kołku, książka od nabożeństwa u łóżka. A każdy sprzęt tak czysty, tak otarty, świecący, jakby nowy i wczoraj dopiero postawiony; na starych nie znać zużycia, nie widać wieku; każda rzecz w swojem miejscu nieodmiennie, nieporuszenie.
 I życie starca jak jego mieszkanie jednostajne, metodyczne, dniem do dnia podobne.
 Zbliżając się do domu, w którym miał się jeden z najważniejszych wypadków życia rozstrzygnąć, żebrak na chwilę tylko zaląkł się, zapragnął stanowczą chwilę oddalić, potem nabrał odwagi i posunął ku wejściu.
 Pana Czuryły nie było, wedle zwyczaju modlił się jeszcze w blizkim kościele. Żebrak nsiadł na wschodach, oczekiwał nań. Około południa ujrzał zmierzającego z namarszczoną brwią ku domowi. Zbliżając się postrzegł stary siedzącego żebraka, wlepił weń oczy i dobywszy kaletki, pośpieszył rzucić grosz.
 Litownik powstał brząkając łańcuchem, podziękował, ale nie ustąpił.
 — Idź z Bogiem, rzekł mu Czuryło.
 — Nie za jałmużną przyszedłem do was, odpowiedział żebrak.
 Siwe brwi starca namarszczyły się.
 — Czego chcesz? spytał.
 — Pozwólcie mi wejść.
 Zastanowił się chwilę ojciec, dobył klucza na rzemyku i toczonym wałeczku uczepionego, otworzył powoli mieszkanie i zimno rzekł wprowadzając Litownika:
 — Otrzyj nogi na słomiance.